Podejście Skoncentrowane na Rozwiązaniach – PSR (z ang. Solution Focused Approach) jest sposobem postrzegania człowieka, natury jego trudności i możliwości zmiany. PSR zakłada możliwość skutecznej pracy nad zmianą bez potrzeby zgłębiania, czy szczegółowej analizy natury problemów, których doświadczają klienci. Nie interesujemy się w tym modelu tworzeniem teorii opisującej naturę problemu klienta, bądź stawianiem diagnoz w tradycyjnym rozumieniu tego słowa. Diagnoza jest uważana za mało przydatną, a czasami i przeszkadzającą. A strategia i kierunek pracy determinowany jest tym, co klient uważa za najważniejsze dla niego.

Zamiast tworzenia teorii na temat: „jak być powinno” i „dlaczego tak nie jest”, PSR zajmuje się tym, „co się sprawdza” i „co pomaga” oraz szuka sposobów rozszerzania powyższych działań na inne płaszczyzny i momenty życia klienta. Mamy tu do czynienia z całkowitą akceptacją perspektywy patrzenia klienta na własne życie (nie mylić z uznaniem za odpowiadającą w pełni rzeczywistości jego życia). Stąd podejście to podkreśla szczególną rolę klienta, który jest zdolny do osiągania zamierzonych celów i budowania rozwiązań. W PSR ważna jest zasada wzajemnej współpracy klient – terapeuta. Pojawianie się oporu, oznacza błąd w sztuce i zagrożenie dla wzajemnej współpracy.

Idea PSR bazuje na dwóch elementach: budowaniu obrazu rozwiązań, które są domeną tzw. preferowanej przyszłości klienta oraz przekonaniu, że klienci posiadają wystarczające zasoby, aby obraz ten urzeczywistnić w swojej przyszłości, czyli osiągnąć zakładane cele. Warto podkreślić, że celem PSR nie jest samo rozwiązanie problemu, ale poszukiwanie najbardziej optymalnego rozwiązania dla sytuacji, w której klient się znalazł (solving problem vs creating solutions). Do podstawowych założeń należy również uznanie „nieuchronności zmiany w życiu klienta”. Oznacza to, że nic nie trwa wiecznie w życiu człowieka. A skoro tak, to muszą istnieć wyjątki, kiedy „problem nie występuje”. Stąd też większość wysiłków terapeutycznych nastawiona jest na szukanie, wydobywanie i wzmacnianie momentów, w których klient korzystał ze swoich sił, zasobów, umiejętności – tzw. wyjątki. Szukanie momentów zdrowych, takich „kiedy było dobrze”, oraz odpowiedź na pytanie – co robić, aby je podtrzymywać i rozwijać, jest główną zasadą pracy z klientem. Uważa się, że właśnie wydobywanie i wzmacnianie w procesie terapii tych mocnych stron daje szansę na osiągnięcie sukcesu terapeutycznego. Stąd też atmosfera samych spotkań terapeutycznych jest często przepełniona właśnie tym, co jest w danym człowieku dobre i dla niego korzystne.

Perspektywa pracy terapeutycznej jest ciągle nakierowana na teraźniejszość i przyszłość. Jeśli eksploruje się doświadczenia z przeszłości, zawsze robione jest to we wspomnianej wyżej perspektywie. Pracuje się nad użytecznością przeszłego doświadczenia dla tego, co jest i co będzie.

Autorami tego modelu są Steve de Shazer i Insoo Kim Berg, którzy wraz z zespołem swoich współpracowników od końca 70-tych lat ubiegłego wieku rozwijali go w ramach Centrum Terapii Krótkoterminowej w Milwaukee w Stanach Zjednoczonych. Nawiązywali oni do dorobku M. H. Ericksona oraz metod pracy stosowanych w Mental Research Insti-tute w Palo Alto. Doświadczenia te związane były z pracami J. Haley’a, D. Jacson’a i J. Weakland’a zaangażowanymi w pracę grupy G. Bateson’a.