Terapia w nurcie TSR zdecydowanie różni się od innych, bardziej tradycyjnych modeli. W podejściu tym kładzie się bardzo duży nacisk na podążanie za klientem, koncentrowanie się na jego perspektywie oraz tworzenie nowej, preferowanej wizji rzeczywistości. W podejściu tym odchodzi się od zainteresowania diagnozą w rozumieniu psychopatologicznym, ponieważ to nie diagnoza wyznacza kierunek pracy. Terapeuta nie traktuje problemów klienta w kategoriach ich „głębokości”. Pojęcie to wywodzi się z języka psychoanalitycznego i psychodynamicznego. W podejściu skoncentrowanym na rozwiązaniach terapeuta uznaje rzeczywistość klienta za pole obowiązujące, na którym toczy się proces zmiany, zachowując przy tym uważność na to, jakich zmian klient pragnie doświadczyć w swoim życiu. Proces terapeutyczny nie polega zatem na rozwiązywaniu problemów tylko “budowaniu rozwiązań” (solving problems vs building solutions), a te dla każdego klienta mogą być inne, niezależnie od postawionej diagnozy. Odnosząc się do nomenklatury opartej o psychopatologię, można zdecydowanie powiedzieć, że TSR ma zastosowanie w psychiatrii, fobiach, traumach, nadużywaniu substancji psychoaktywnych, depresji, tzw. zaburzeniach odżywiania oraz innych zaburzeniach psychicznych, które w tradycyjnej normatywności terapeutycznej, uznawane są jako problemy “prawdziwe” i „głębokie”.